Nogmaals: van jezelf houden

Biweekly

Ik wil weer biechten. Ik ben dol op Whitney Houston. Het is niet eens een guilty pleasure. Ik word enorm blij van haar en juist van het nummer: The greatest love of all. Waarom? Zij zingt daarin: ‘learning to love yourself is the greatest love of all’. Had zij dat zelf maar beter gekund. Ik vermoed dat als zij geleerd had om van zichzelf te houden zij misschien nog had geleefd. Geen drugs, alcohol en geen drang om te presteren. Whitney Houston was waarschijnlijk een biseksuele vrouw: haar lesbische assistente en haar man Bobby vochten om haar en zij koos uiteindelijk voor een destructieve relatie met de laatste.

Zij had haar hoogtepunt in een tijd waarin het voor grote artiesten in de US moeilijk was om als homo- of biseksueel uit de kast te komen. Nu ligt dat anders. Grote namen komen uit de kast, vooral de homoseksuele of lesbische. Ok, lady Gaga uitgezonderd. Iedereen mag gewoon zichzelf zijn, toch? Aan de oppervlakte zou je zeggen dat de samenleving zich ten goede en in het voordeel van LHBT-ers heeft ontwikkeld.

De psychotherapeut Alan Downs betoogt in zijn boek Velvet Rage dat dit genuanceerder ligt: homoseksuele en lesbische kinderen en jongeren krijgen op allerlei manieren mee dat zij anders dan de heteroseksuele meerderheid zijn. Ondanks dat er over het algemeen een tolerant klimaat is ten opzichte van homo’s. De normen die hetero’s bepalen, maken dat homo’s en lesbi’s zichzelf niet zo vanzelfsprekend kunnen ontwikkelen als hun heteroseksuele leeftijdsgenoten.  Gewoon omdat er geen rekening met hun voorkeur wordt gehouden. Downs veronderstelt dat homoseksuele mannen (en vrouwen) hierdoor een gevoel van minderwaardigheid ontwikkelen dat zij aan zichzelf toeschrijven. Homo zijn is niet alleen anders maar ook hun eigen fout. Althans dat denken zij. Zij willen dit te boven komen door op latere leeftijd beter, mooier te zijn en extravaganter te leven. Om zo alsnog geliefd en geaccepteerd te worden. Ondertussen gebruiken ze paradoxaal genoeg drugs, alcohol en feesten en seksen zij erop los om dat te verkrijgen. Trek je conclusie zou ik zeggen.

De ondertitel van zijn boek is Overcoming the pain of growing up in a straight man’s world. Ik zou een nieuw boek voor biseksuelen willen met als titel Overcoming the pain of growing up in a straight and gay man’s world. Naar mijn mening wordt in de gay-gemeenschap precies geleefd als henzelf is aangedaan: het uitsluiten van anderen als biseksuelen. De gemeenschap is net zo exclusief als de hetero-wereld. Bi’s krijgen subtiele signalen dat zij er niet bij horen: anders zijn, moeten kiezen. Subtiele hints van hetero’s die de norm zijn en ook nog van gays: de gevolgen zijn enorm. Bij bi’s is er nog hogere kans op psychische schade dan bij homo’s.

Ik denk dat een groot deel van de oplossing hierin ligt: ouders moeten hun homo- of biseksuele kinderen liefhebben; hun identiteit bevestigen en die laten groeien en bloeien. Zij houden onvoorwaardelijk van hen, vaak onvolmaakt. Wat biseksuelen nu nodig hebben is diezelfde soort onvoorwaardelijke liefde en steun. Zijn wie je bent, zonder je aan te passen: biseksuelen, laten we bij elkaar komen. Dan leer je van jezelf houden.

Joshua Zandberg is voorzitter van het Landelijke Netwerk Biseksualiteit en elke week schrijft hij een column over zijn leven als bi-man.

Joshua Zandberg
Joshua Zandberg

 

 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.