Bij iedere film met een slecht einde krijg ik traanogen. Dat heb ik van mijn ouders. Verhalen tillen ons op, sleuren ons mee en gooien ons in een hoek. Tot de verhalen plots dichtbij komen, werkelijkheid worden. Je daadwerkelijk wordt opgetild en het wachten is tot je hard in een hoek gesmeten wordt.
Afgelopen week vloog ik met ons gezin naar Madrid om het jaar te bespreken. Even weg van alles en iedereen. Om weer ‘nader tot elkaar te komen’. Als je elke dag net niet verdrinkt in de stortvloed aan informatie is die tijd voor reflectie zeldzaam.
“Wat had je dit jaar anders willen doen?”, vroeg mijn moeder. Ik zei dat ik af en toe onrustig was. Mijn hoofd kan niet stoppen met denken. Waar ik trots op was? Dit jaar vond ik mijn passie. En leerde ik wat voor mij écht belangrijk is. Waar ik tijd aan wil besteden.
Dit jaar had ook zwarte bladzijden. Traanogen heb ik veel gehad. Praten over emoties vind ik belangrijk. Erbij stilstaan nog meer. Zo kwam er slecht nieuws van een van mijn grootouders. Echt slecht nieuws. We hebben het er dagelijks over. Het heeft ons opgetild en sleurt ons mee. Het is wachten tot we keihard in een hoek worden gesmeten.
“Waar ik trots op was? Dit jaar vond ik mijn passie.”
Juist die emotie verbindt. Het helpt de pijn te verzachten, als een doekje tegen het bloeden. Doekjes kreeg ik genoeg aangereikt, ze aannemen deed ik soms te weinig. Het was een bewogen jaar. Zowel in positieve als negatieve zin. Mooie verhalen werden werkelijkheid. Beangstigende verhalen werden dat ook. Ze tillen ons op, sleuren ons mee en gooien ons in een hoek. We hebben dat allemaal gemeen. Oh, en vergeet het nieuwe jaar niet zo nu en dan een doekje aan te nemen. Dat helpt tenslotte tegen het bloeden.
Pepijn schrijft ieder weekend een column voor de Gaykrant. Lees zijn column van vorige week: Alleen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Tilt je op, sleurt je mee en gooit je in een hoek”