Alleen

Ik schrok rechtop wakker. Mijn shirt voelde nat en plakte tegen mijn rug. Het was nog midden in de nacht, maar ik was klaarwakker. Ik nam een slok uit het glas dat naast mijn bed stond en keek door een kier van het gordijn. Twee mensen liepen hand in hand over straat. De man liep in een overhemd, de vrouw had zijn jas losjes over haar schouders hangen. Haar voeten hadden de stiletto’s niet de hele avond aangekund, maar andere schoenen was ze vergeten. Krampachtig zette ze haar ene voet voor de andere. Ik liet het gordijn los, trok een ander shirt aan en kroop weer terug onder de dekens.

De volgende ochtend werd ik vermoeider wakker dan ik ging slapen. Alsof mijn hoofd niet was gestopt met denken maar juist overuren had gemaakt. Nu de dagen korter worden en de nachten langer, begint te dagen waarom. Als homo is het vinden van een partner lastig. De gayscene staat min of meer bekend om vluchtig contact. Hoewel dat net zo’n ongefundeerd gegeven is als dat iedere homo moet huilen bij Frozen, zit er een kern van waarheid in.

De enige vrije avond van die week zette ik een tikkeltje ironisch het nummer Perfectly Lonely op. Ik kookte mijn favoriete maaltijd en keek de meest bekeken kerstfilm op Netflix. Of ik me alleen voelde? Verre van. Dezelfde nacht zat ik opnieuw rechtop in bed. Ik gluurde door de gordijnen naar buiten. Er liep niemand over straat.

Pepijn schrijft ieder weekend een column voor de Gaykrant. Lees hier zijn column van vorige week: 7 fases die iedere homoseksuele man doormaakt.

 

 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.