Hier volgt een kerstboodschap over de liefde tot elkaar van uw biseksuele voorzitter. Het is gevaarlijk om bij dit soort onderwerpen sleetse clichés en tegeltjeswijsheden te gebruiken. Toch zal ik mijn best doen om elkaar liefhebben uit leggen. Ik denk ineens aan Harrie Jekkers die Ik hou van mij zingt:
Ik hou van jou betekent meestal:
schat hier heb je mijn problemen, los maar op,
ik leef in een hel en verwacht van jou de hemel.
Want houden van een ander heb jij alleen maar nodig
omdat je niet genoeg kan houden van jezelf.
Hou van jou, maak die ander overbodig.
Want ware liefde begint altijd bij jezelf.
Ik hou van jou is niet de sleutel tot die ander.
Maar het is: ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht.
Wie van zichzelf houdt die geeft pas echt iets kostbaars,
als die ik hou van jou tegen de ander zegt.
In de Westerse wereld kennen wij een monogaam veelal heteroseksueel ideaal van hoe een relatie moet zijn. Er hoort een aantal kenmerken bij: je voldoet aan elkaars behoeften; toewijding aan elkaar betekent sowieso exclusiviteit; een lange termijn relatie met eventueel kinderen zijn kenmerken van een toegewijde relatie; jaloezie laat zien dat je echt verliefd bent en is daarom normaal; elkaar voldoende liefhebben helpt om elke onzekerheid, moeilijkheid en onenigheid op te lossen. Er zijn zelfs mensen die dit heteroseksuele monogame ideaal als vergif (toxic heterosexuality) kwalificeren.
Ik vermoed dat Westerse mensen dit ideaal aanhangen vanuit een collectief ervaren gevoel van onzekerheid over zichzelf; vanuit de moeite die zij ervaren om zichzelf lief te hebben. De ander mag dat oplossen en zodra dat (uiteraard) niet gaat, is de relatie over. Het zijn grote woorden, mee eens. Ik kan het niet verdedigen met cijfers of goede wetenschappelijke onderzoeken. Ook mee eens. Het is slechts mijn observatie en mijn kijk op hoe mensen om mij heen hun relaties vormgeven. Hoe vaak anderen reageren met ‘is je partner niet jaloers geworden toen je uit de kast kwam als biseksueel?’ kan ik niet meer bijhouden. Het is een vooroordeel mij ertoe geleid heeft, na te denken over de waaromvraag.
Ik denk dat de geringe acceptatie van andersoortige relaties, genderexpressie, seksualiteit (als biseksualiteit) door de omgeving vanuit het ideaal van onzekere heteroseksuele relaties te verklaren valt. Alles wat een beetje buiten de norm valt of als je je daarbuiten begeeft, wordt weggemoffeld door de omgeving: het is immers bedreigend en confronteert de ander met zijn mogelijke onzekerheid die hij liever niet onder ogen wil komen.
Uiteraard wil ik deze kerstboodschap niet zo negatief eindigen. Het is mogelijk om gewoon heteroseksueel (of homoseksueel) te blijven in een gecommitteerde relatie die zelfs lang mag duren. Waarom niet? De uitdaging is om uw relatie te ontdoen van jaloezie, het uitbesteden van eigen onzekerheid aan de ander, de veel te hoge eisen aan de ander, enzovoorts. Het is aan u de uitdaging om onverkwikkelijke emoties en gevoelens onder ogen te komen: die dient u niet aan de ander maar aan uzelf toe te schrijven. Verdraagt u dat gewoon. Voor een pastoraal gesprek over uzelf liefhebben bent u altijd welkom, zowel virtueel als fysiek.
Ik wens u een vredige kerst met een open hart met liefde voor uzelf en daarmee ook voor uw geliefde(n).
Joshua Zandberg is voorzitter van het Landelijke Netwerk Biseksualiteit en elke week schrijft hij een column over zijn leven als bi-man.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
